Dat is dat ja
As Hannes Brammer to Middag vun´t Feld keem, leeg dor an´e Straat en ümsmaeten Heuwaag in´e Groov. Un en Jung vun 10 bet 12 Johr stunn dorbi un snüker. Hannes heel an: "Na, nu ween man nich, mien Jung. Dat kümmt woll wedder torecht. Kiek, dor aeven lang, dat is mien Hoff. Kannst en baeten mit bi mi to Middag kamen."
"Ik weet nich", sae de Jung, "wat mien Vadder denn nich füünsch warrt." "Ach, wat schull he woll. Kumm, sett di man op, ik bring di nasten wedder her."
Bi´t Middagaeten hau de Jung feste ´rin, aver tweemal sae he noch so´n baeten benaut: "Wenn man blots mien Vadder nich böös warrt."
Bi dat drütte Mal fraagt de Fru: "Ja, wo is denn dien Vadder ?" - - - "Tscha", sae de Jung, "dat is dat ja man, de liggt ja ünner dat Heu !"
Punkt un Spitz
Bi Brinkmanns sünd Gaest inlaadt. Nu is dor ok en Lehrer mang west, de hett mit sien Waeten jümmer geern en baeten prahlt. He fraagt also de´n Fritz, de bi em sitt: "Waeten Se eegenlich, wat en Punkt is ?"
"Ja, en Punkt is en lüerlütten Placken", seggt Fritz. "Nae, en Punkt is mathematisch en Winkel, de´n man de beiden Schenkels utraeten hett !" seggt de Lehrer.
"Waeten Se denn aver ok, wat de Spitz vun en Kreis is ?" fraagt Fritz em dor. "En Kreis is rund un kann also garkeen Spitz hebbn !" seggt de Lehrer.
"Doch !" lacht Fritz. "De Spitz vun en Kreis, dat is de Landraat !"
En gefohrlichen Vagel
De Lehrer nümmt in´e School de Vagels dör. He deelt ehr ja eerstmal in twee grote Gruppen in; in nützliche Vagels un gefohrliche Vagels. Graad hett he nu vun de Falken spraken, vun de Laemmergeiers un Steenadlers un so welk. Un denn fraagt he: "Wokeen vun ju kann mi noch en gefohrlichen Vagel nööm´ ?"
"De Kuckuck !" röppt Paul dor. "Wat ? De Kuckuck ?" fraagt de Lehrer verwunnert. "Jung, wo kümmst du dor denn op ?"
"Mien Vadder hett güstern Avend seggt: De Kuckuck fritt uns noch all uns´ Möbels op !"
Bi de Kantüffeln
Heini is en lütten Jung, man wat swack un quienig. Nu hett he Dunnersdag in´e School faehlt, un Friegdag fraagt em ja de Lehrer, worüm as he güstern faehlt hett. Sien Öllern harrn em ja keen Zaedel mitgaeven.
"Wi hebbt Kantüffeln graavt", seggt Heini. "Wat ?" seggt de Lehrer, "dor büst du doch vael to swack to ! Nae, dor mutt ik doch reinweg mal mit dien Öllern snacken, dat se di bi so´n sware Arbeit nich anstellt."
"Dat Utgraven hebbt mien Öllern ja ok dahn", seggt Heini. "Ik heff blots oppaßen müßt, wat de Schandarm dor nich graad henlang keem."
Sien eerste Rull
Jochen hett sik bi de nedderdüütsche Bühn mellt. He will geern mitspaeln. He worr ok annahm´ un maakt so´n Avendkurs mit, wo se öven mööt. Un denn kriggt he sien eerste Rull, wo he richtig op´e Bühn mitspaeln dörf.
Stolt kümmt he dor na Huus un vertellt sien Vadder: "Du, Vadder, ik heff mien eerste Rull kraegen !" "So ? Un wat is dat denn för een ?" fraagt de Vadder.
"Ik spael en verheiraadten Mann !" "En Verheiraadten ? Na, denn hest du ja nich vael to seggen !"
Carl Budich, 1978 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1995