e e n f a c h
| 4 | 3 | 2 | 1 | 5 | ||||
| 5 | 1 | 8 | 4 | 9 | 3 | |||
| 8 | 9 | 5 | 1 | |||||
| 8 | 6 | 7 | 5 | 2 | 4 | 9 | ||
| 2 | 6 | 7 | 5 | |||||
| 9 | 3 | 5 | 4 | 1 | 7 | 6 | ||
| 7 | 5 | 2 | 9 | |||||
| 1 | 2 | 4 | 6 | 5 | 7 | |||
| 5 | 7 | 8 | 9 | 2 |
"Vun Avend bün ik nich dor", sae de Buersfru to de Arbeitslüüd, "ik stell dat Aeten för ju Dree praat. Ji köönt denn ja deeln." Na Fieravend steiht denn de grote Pott mit Bookwetenklümp op´n Disch. Aver de Dree kaamt nich tosaam, un so weet de Een nich vun de´n Anner.
Fiete maakt dat heel richtig: He itt sien drütten Deel un geiht op de Kamer. Na em kümmt Paul: He denkt so bi sik, dat is de hele Portschoon, un so nümmt he en Drüttdeel, as dat em tohöörn deiht. Un Klaas, spaarsaam as he is, maakt dat ok so, denn ok he hett meent, wat vör em steiht, is dat Hele.
As de Buersfru na Huus kümmt, mutt se sik wunnern, denn in´e Pott sünd noch acht Klümp över. Wovael weern toeerst dor, un wovael Klümp hett elkeen vun de dree Knechten dorvun aeten ?
s w a a r
| 1 | 8 | 5 | 6 | |||||
| 2 | 9 | 3 | 8 | 1 | ||||
| 3 | 4 | |||||||
| 9 | 7 | 8 | ||||||
| 7 | 3 | 2 | 9 | |||||
| 1 | 6 | 4 | ||||||
| 1 | 5 | |||||||
| 8 | 6 | 1 | 4 | 9 | ||||
| 2 | 3 | 8 | 1 |
Man, dat geef´n Hallo, as sik dree Bröder na so lange Tiet wedder drepen. "Dat´s gediegen, so´n Mööt", sae de Ober, de se bedehnt, "wo oolt sünd de Herrschaften denn eegentlich ?"
"Köönt Se ja mal utraeken", seggt Otto un smuustergrien, "de Saak is heel eenfach: Mien Öller lett sik dörch 13 deeln, Fritz sien dörch 23 un Korl sien dörch 33. Un tosaam sünd wi dree jüßtemang 200 Johr oolt."
De Ober kunn goot raeken un seggt se op´n Kopp to, wo oolt jedeen is. Köönt Ji dat jüßtso goot ?
v e r f l i x
| 6 | 7 | 5 | ||||||
| 7 | 3 | 4 | 6 | |||||
| 2 | ||||||||
| 3 | 8 | 5 | 4 | |||||
| 9 | 1 | |||||||
| 7 | 1 | 6 | 3 | |||||
| 1 | ||||||||
| 5 | 7 | 9 | 2 | |||||
| 4 | 7 | 3 |
Nu to´n Sluß en swaar Radel ut dat ole Helena. Dat weer al vör dree´nhalf Johrdusend, dor weer in Alexandria en heelkloke Mann doot blaeven, dat weer´n Mathematikus, un dorüm kreeg he ok´n Graffsteen to´n utraeken. Wat dor op to laesen stunn, hebbt wi op Platt opschraeven:
"Hier ruht Diophantes." Nu höört mal to, wat de Steen seggen deiht: "En Jung weer he de´n sößten Deel vun sien Laeven. De´n twölvten Deel dorto, dor wuß em de Baart. Un nu de´n söventen Deel dorto, do hett he sik´n Fru nahm. Fiev Johr lang hett he tofraeden mit ehr tosaam laevt, dor kregen de Beid´n en Söhn. Man dat Schicksal wull dat anners: De Jung harr man de´n Halvdeel vun Vadder sien Johrn achter sik, do is he doot blaeven. Veer Johr lang hett de Vadder denn noch laevt; wat em jümmers noch tröösten kunn, dat weer de Welt vun de Tall´n."
Na, wo is dat nu mit de´n Mathematikus sien Laevensgang ?
na Richard Carstensen, 1987 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 2000