10 Gebote

Een goden Daags, se lagert bi
de´n dor´n Barg, de´n Sinai,
weer Merrnacht, de Haewen klaar,
do fluustert Gott in Moses´ Ohr:
"Gah op de´n Barg gans baven ´rop,
heff di wat to bestelln.
Schriev mien Wöör fast in dien Kopp.
De schüllt vun nuan gelln."

Mien eerst Order:

Ik bün Herr un Gott för di.
Keen Annern schallst du löven.
Dat du büst, dat dankst du mi.
Un doran mußt du glöven.

Un dat bedüüdt:

Op mien Eer büst du blots Gast,
weeßt nich, wohen du geihst,
findst keen´ Weg, hest keen Hoolfast,
wenn du nich glöven deihst.

Mien sößt Order:

Hool di an dien eegen Fru
un naehm ehr nich de Ehr.
Hool ehr weert un waes ehr truu.
Datsülve gellt för ehr.

Un dat bedüüdt:

Ik gaev de Leef. Gaev liekervael
an Beid´, an Fru un Mann.
Versludert nich de´n besten Deel,
denn duert mien Maakwark an.

Mien tweet Order:

Ik will mien Gottsnaam narmswo
lichtfardig vun di höörn.
Dat steiht di as Minsch nich to,
hest em to respekteern.

Un dat bedüüdt:

Gott is All´ns. De Minsch blots Eer.
De´n Herrn sien Naam is hillig.
Dorüm gaev em ok de Ehr,
dat büst du em ok schüllig.

Mien sövent Order:

Verlang nich na annern Goot.
Du hest dien eegen Kraam.
Un grapsch nich mit smaerig Poot
na frömd sien Eegendoom.

Un dat bedüüdt:

Hest du dien, de Anner sien,
hett jed´een sien Deel.
Hool di an dat Mien un Dien.
Gaev af, hest du tovael.

Mien drütt Order:

Dat du mi de´n Fierdag höllst !
Söß Daag hest du för di,
dat du dien eegen Saak bestellst.
De söv´nte Dag höört mi.

Un dat bedüüdt:

Dat de Minsch mal, wat mi freut,
sien Herrgott hartlich dankt,
sik op em besinnen deiht,
is nich tovael verlangt.

Mien acht Order:

Legg keen falsch Tüügnis af un blief
ehrbar un wahrhaftig.
För dat Recht maak dien Krüüz stief.
Un swöör nich lögenhaftig.

Un dat bedüüdt:

´keen achtertücksch de Löög utseit,
smitt anner Lüüd wat na,
sluusohrig an de Wahrheit dreiht,
kümmt een Daags sülvst bito.

Mien veert Order:

Du schallst Vadder, Mudder ehrn.
Hebbt dat goot mit di meent.
Laat se in Roh ehr Broot vertehrn.
Se hebbt di lang noog deent.

Un dat bedüüdt:

Wenn de Minsch sien Ooln ehrt,
fallt dat op em torügg,
hoolt em de eegen Kinner weert,
hett he de´n krummen Rügg.

Mien naegent Order:

Ik will nich, dat du jiepern schuulst
na dien Navers Eegen,
na sien Huus un Hoff lickmuulst.
Dat bringt di keen Saegen.

Un dat bedüüdt:

Stah dien Naver bi in´e Noot,
denn hebbt ji Beid´ Gewinn.
Kriggt dat Unglück di mal faat,
steiht he ok för di in.

Mien föfft Order:

Wahr dat Laeven ! Slah nich doot !
Dorto hest du keen Recht.
Mien Order gellt för Lütt un Groot:
För König un för Knecht.

Un dat bedüüdt:

Mord un Dootslag lied ik nich.
Ik gaev de´n Minsch dat Sien.
Mien Saak is dat lets Gericht.
Un ok de Dood is mien.

Mien teihnt Order:

To Navers Goot höört de Beslag,
höört Fru un Knecht un Deern.
All wat ünner Navers Dack
hest du to respekteern.

Un dat bedüüdt:

Dat Een´ dohn. Dat Anner laten.
Büst du in Twievel wat ?
In´ Lütten un in´ Groten
seggt mien Orders: Doh dat !

"Sowiet mien Willn. Nu hebbt ji Plichten.
Bruukst di blots dorna to richden",
sae Gott Vader un steeg ünner
vael Geblitz un vael Gedünner
to´n Haewen ´rop.
De´n annern Morrn
muß Moses dat sien Lüüd verklaarn.
Weer nich gans licht, un Moses meen:
Wi haut Gott Vaders Wöör in Steen.
In uns´ Köpp geiht dat op Drifft,
un wat schraeven is, dat blifft.

Mit Dag un Nacht vergung de Tiet
un smeet Johr üm Johr bisiet.
De Kinner kriegen Kinner
un de Kinneskinner Kinner,
un so warrn dat jümmer mehr
Minschen op Gott Vaders Eer.
Un mehr warrt ok dat Lögen,
dat Dootslahn un Bedreegen.

Denn keek Gott Vader weddermal
vun baven op sien Eer hendal.
He wull na´n Rechden sehn,
un wat de Minschen drieven daehn.
Wat he seeg, maakt em Verdreet.
Dat de Minsch sien Gott vergeet,
weer em nix Nües.
Nu worr he wies,
sien Minsch dans in´e Morrnstünn
üm so´n golln Kalv rundüm,
un dorbi schreegen all´e Mann:
"Dat blanke Gold baed wi nu an !
Düsse Gott, de gellt uns mehr,
un em gaevt wi nu de Ehr."

Gott Vader weer benaut un sae:
"Dat sett se nu an mien Staed !
Gold maakt giern un nich satt.
Hett keen Bodden, dat dor Fatt.
Un mi swaant, de Gier na Gold
warrt bald mit Minschenbloot betahlt.
Üm mien Eer steiht dat heel slimm,
kümmt to de´n Grips nich de Vernimm."
Sien teihn Orders, ehr Gewaeten
harrn de Minschen lang vergaeten.
Un wat kunn ehr vael paßeern,
weer keen dor to´n Kontrolleern.
Na de´n Minsch sien Överlegg
weer de Herrgott wietnoog weg.
Man, de Herrgott is nich wiet.
He kickt na nerrn dal un süht,
wat de Minsch sien Maakwark schaendt,
blots wiel he keen Maat mehr kennt.

Denn sae Gott Vader liesen:
"De Tokunft warrt´ em wiesen.
He minnacht, wat ik em geef,
hett keen Erbarmen, hett keen Leef,
nich mit Water, nich mit Land,
nich mit Broder, Deert un Plant,
nich mit sien Herrgott, mit de Eer.
Un he weer nich, wenn ik nich weer.
Steerns un Sünn un Maan un Eer,
Ruum un Tiet, warrn sien un waen,
de Waag is uttarreert.
Un wenn he doran röhrt,
geiht een Pott dal. Sien Tiet warrt kott.
De Eer hett dusend Laeven."

Is de Minsch waen, denn weet blots Gott:
De´n Minschen hett dat mal gaeven . . .

PS. kieken Se blotsmal, wat Meister Klaus Staeck uns mit sien Klaartext noch to vertelln weet,