Sien teihn Orders
Een goden Daags,
se lagert bi
de´n dor´n
Barg, de´n Sinai,
weer Merrnacht,
de Haewen klaar,
do fluustert
Gott in Moses´ Ohr:
"Gah
op de´n Barg gans baven ´rop,
heff
di wat to bestelln.
Schriev
mien Wöör fast in dien Kopp.
De
schüllt vun nuan gelln."
Mien eerst Order: Ik bün Herr un Gott för di. Un dat bedüüdt: Op mien Eer büst du blots Gast, |
Mien sößt Order: Hool di an dien eegen Fru Un dat bedüüdt: Ik gaev de Leef. Gaev liekervael |
Mien tweet Order: Ik will mien Gottsnaam narmswo Un dat bedüüdt: Gott is All´ns. De Minsch blots Eer. |
Mien sövent Order: Verlang nich na annern Goot. Un dat bedüüdt: Hest du dien, de Anner sien, |
Mien drütt Order: Dat du mi de´n Fierdag höllst ! Un dat bedüüdt: Dat de Minsch mal, wat mi freut, |
Mien acht Order: Legg keen falsch Tüügnis af un blief Un dat bedüüdt: ´keen achtertücksch de Löög utseit, |
Mien veert Order: Du schallst Vadder, Mudder ehrn. Un dat bedüüdt: Wenn de Minsch sien Ooln ehrt, |
Mien naegent Order: Ik will nich, dat du jiepern schuulst Un dat bedüüdt: Stah dien Naver bi in´e Noot, |
Mien föfft Order: Wahr dat Laeven ! Slah nich doot ! Un dat bedüüdt: Mord un Dootslag lied ik nich. |
Mien teihnt Order: To Navers Goot höört de Beslag, Un dat bedüüdt: Dat Een´ dohn. Dat Anner laten. |
"Sowiet
mien Willn. Nu hebbt ji Plichten.
Bruukst
di blots dorna to richden",
sae Gott Vader
un steeg ünner
vael Geblitz un
vael Gedünner
to´n Haewen
´rop.
De´n annern
Morrn
muß Moses dat
sien Lüüd verklaarn.
Weer nich gans
licht, un Moses meen:
Wi haut Gott
Vaders Wöör in Steen.
In uns´ Köpp
geiht dat op Drifft,
un wat schraeven
is, dat blifft.
Mit Dag un Nacht
vergung de Tiet
un smeet Johr
üm Johr bisiet.
De Kinner
kriegen Kinner
un de
Kinneskinner Kinner,
un so warrn dat
jümmer mehr
Minschen op Gott
Vaders Eer.
Un mehr warrt ok
dat Lögen,
dat Dootslahn un
Bedreegen.
Denn keek Gott
Vader weddermal
vun baven op
sien Eer hendal.
He wull na´n
Rechden sehn,
un wat de
Minschen drieven daehn.
Wat he seeg,
maakt em Verdreet.
Dat de Minsch
sien Gott vergeet,
weer em nix
Nües.
Nu worr he wies,
sien Minsch dans
in´e Morrnstünn
üm so´n golln
Kalv rundüm,
un dorbi
schreegen all´e Mann:
"Dat
blanke Gold baed wi nu an !
Düsse
Gott, de gellt uns mehr,
un
em gaevt wi nu de Ehr."
Gott Vader weer
benaut un sae:
"Dat
sett se nu an mien Staed !
Gold
maakt giern un nich satt.
Hett
keen Bodden, dat dor Fatt.
Un
mi swaant, de Gier na Gold
warrt
bald mit Minschenbloot betahlt.
Üm
mien Eer steiht dat heel slimm,
kümmt
to de´n Grips nich de Vernimm."
Sien teihn
Orders, ehr Gewaeten
harrn de
Minschen lang vergaeten.
Un wat kunn ehr
vael paßeern,
weer keen dor
to´n Kontrolleern.
Na de´n Minsch
sien Överlegg
weer de Herrgott
wietnoog weg.
Man, de Herrgott
is nich wiet.
He kickt na
nerrn dal un süht,
wat de Minsch
sien Maakwark schaendt,
blots wiel he
keen Maat mehr kennt.
Denn sae Gott
Vader liesen:
"De
Tokunft warrt´ em wiesen.
He
minnacht, wat ik em geef,
hett
keen Erbarmen, hett keen Leef,
nich
mit Water, nich mit Land,
nich
mit Broder, Deert un Plant,
nich
mit sien Herrgott, mit de Eer.
Un
he weer nich, wenn ik nich weer.
Steerns
un Sünn un Maan un Eer,
Ruum
un Tiet, warrn sien un waen,
de
Waag is uttarreert.
Un
wenn he doran röhrt,
geiht
een Pott dal. Sien Tiet warrt kott.
De
Eer hett dusend Laeven."
Is de Minsch
waen, denn weet blots Gott:
De´n Minschen
hett dat mal gaeven . . .
Boy Lornsen, 1922 bet 1995 - revideert vun Peter Kollund, Rosendahl 1998
PS. kieken Se blotsmal, wat Meister Klaus Staeck uns mit sien Klaartext noch to vertelln weet,
ünner http://www.staeck.de/